R2155 (col. 2P1)

இந்த சுவிசேஷ யுகத்தின் முடிவில் நம்முடைய ஆண்டவர் மிகுந்த பொறுமையோடு இருக்க வேண்டும் என்பதை முன்னதாகவே எச்சரிக்கிறார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உங்கள் சகோதரர்களிடமும், தீமையோடு போராடும்போது ஆண்டவருடைய காலத்திற்காக காத்திருக்கும் போதும், “இந்தத் தீமையான உலகத்தை சீர்பொருத்துவதற்காகவும் நாம் நீடிய பொறுமையோடு காத்திருக்கவேண்டும். விசுவாசத்திலும், தேவனுடைய திட்டத்தின் அறிவிலும், தைரியமாகத் தேவனுக்கென்று செயல்படுவதிலும் குறைவுள்ள இந்த எளிய உலகம் வருங்காலத்தில் நடப்பவைகளை அறியாமல், பொறுமையை முற்றிலுமாக இழந்துவிடுகிறார்கள். ஆனால் “உங்களுக்கு பொறுமை மிக அவசியம்” என்று தேவனுடைய ஜனங்களுக்குச் சொல்லப்படுகிறது.

R2792 (col.2P5) – R2793 (col.1P4)

நாம் இப்பொழுது நுழைந்திருக்கும் சோதனைக் காலத்திற்கேற்ற ஆலோசனையை நம்முடைய அப்போஸ்தலர்கள் கொடுக்கிறார்கள். சோதனைகளும், உபத்திரவங்களும் அநேக விதமாக இருக்கும். சில மிகத் தந்திரமாக இருக்கும். கிறிஸ்துவுக்குள் வேரூன்றாதவர்களும், சத்தியத்தில் நிலையில்லாதவர்களும் நிச்சயிக்கப்பட்ட அடிப்படை சத்தியத்திலிருந்து (ஈடுபலி) விலகிப்போவார்கள். தவறான வாக்குவாதங்கள் செய்வோர்களை சாத்தான் தன்னுடைய கருவியாகப் பயன்படுத்தி இந்த முழு உலகத்திலுள்ள அனைவரையும் வஞ்சித்துக் கொண்டிருக்கிறான். இக்காலத்தில் சாத்தானின் வல்லமையால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் கிறிஸ்தவர்களின் விஞ்ஞானத்தைத் தவிர வேறு எதுவும் சோதனையாக வைக்கப்படுவதில்லை. அவனுடைய தவறானக் காரியங்களுக்கும் அசத்தியங்களுக்கும் அநேக நம்ப தகுந்த ஆதாரங்களை முன்வைக்கிறான். அதை நம்பினவர்கள், சத்தியத்தினிமித்தம் வரும் துன்பங்களிலிருந்து நிச்சயமாக ஒரு விடுதலையைப் பெறுவார்கள். ஏதோ ஒரு வழியில் விடுதலை வந்தால் சரி என்றிருப்போருக்கு இந்தக் காரியங்கள் மிகவும் சாதகமாக இருக்கும். சத்தியத்தினிமித்தம் வரும் வேதனைகளிலிருந்தும், துன்பங்களிலிருந்தும் தப்பித்துக் கொள்வதற்காக தங்களைத் தாங்களே வஞ்சிக்கக் கற்றுக் கொண்டபின் சத்தியத்தின் உண்மையாக அர்த்தங்கள் அவர்களுக்குத் தவறாகத் தோன்றும். அதற்கு பின் சில குழப்பங்கள் உண்டாகி, இறுதியில் அனைத்து சத்தியங்களும் தவறாகத் தோன்றும். தவறாகத் தோன்றும் சத்தியத்தின் வெளிச்சம் நாளுக்கு நாள் அவர்களுக்கு அதிகரித்து, முற்றிலுமாக இருளில் தள்ளப்படுவார்கள்.

மிகுதியான ஆர்வ கோளாறு இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைகளுக்குக் கொண்டுசெல்லும். “மரணம் இல்லை, ஜீவன் உண்டு, வேதனை இல்லை, சுகமுண்டு, தீமையில்லை நன்மையுண்டு” என்று தங்களுக்குத் தாங்களே சொல்லிக்கொள்கிறார்கள். இவை அனைத்தும் முரண்பாடான வாக்கியங்களாக இருந்தாலும், அவைகளை உண்மை என்று எவ்வாறு நிரூபிக்கிறார்கள்? அவர்களின் தத்துவ ஞானத்தின் கோட்பாடுகள் என்ன? – இதையே சாத்தான் விரும்புகிறான். ஜனங்களின் கவனத்தை ஈர்த்து, படிப்படியாக அவர்களை தவறான வழியில் நடத்தி அவர்களின் முழு சிந்தையையும் அவனுக்குள் கொண்டுவந்து தற்காலிகமான விடுதலைகளையும், அதற்கேற்ற கைமாறும், மகிழ்ச்சிகளையும் தடுக்கிறான். இவர்கள் இருளை வெளிச்சம் என்று ஏற்றுக்கொண்டவர்கள். அவர்களுக்கு வெளிச்சம் இருளாகத் தோன்றும். இவர்கள் இந்த நிலைமைக்குத் தள்ளப்பட்டதின் காரணம் என்ன? இவர்கள் பொறுமையோடு காத்திருக்க சம்மதியாததினாலும், உறுதியான மனநிலையில் இந்த சத்தியத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளாததே இதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது. சத்தியத்தை அடிப்படையான அன்பில் அவர்கள் பெற்றுக் கொள்ளவில்லை. ஆகவே அவர்களுடைய வாழ்க்கைக்கு சாதகமான, இலேசான காரியங்களை தெரிந்துக் கொள்கிறார்கள். இவர்கள் ஆர்வமூட்டக்கூடிய செய்திகளை அதிகமதிகமாக விரும்புகிறார்கள், அல்லது உடல் ரீதியான நலத்திற்கும், அவர்கள் பிரயாசப்படுகிறார்கள். இவர்கள் இதை நீடிய பொறுமையோடு தாங்கிக் கொண்டிருந்தார்களானால், சகலமும் நித்திய ஆசீர்வாதங்களுக்கு வழி நடத்தியிருக்கும்.

சோதனையின் காலம் அனைவர் மேலும் ஒரேவிதமாக வருவதில்லை. ஏனெனில், முழு கிறிஸ்தவ மண்டலமும், சிந்தையில், குணங்களில், ஆவியில் ஒரு நிலையில் இருப்பதில்லை. கிறிஸ்தவ மண்டலத்தின் மேல் வரும் உபத்திரவம் பொதுவானது என்று பவுல் தீமோத்தேயுவுக்கு எழுதின நிரூபத்தில் குறிப்பிடுகிறார். (2 தீமோ 3:1-5) இங்கு இந்தக் காலத்திற்குரிய சில சோதனைகளை அவர் சித்தரிக்கிறார். “மகா உபத்திரவத்தின்” காலம் இந்த உலகத்தின் மேல் வருவதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இதற்கு அடிப்படையாக இருக்கும் குணம் – சுய நலமும், அதற்கு கருவியாகப் பயன்படுகிறது. பொறுமையற்ற குணமே என்று தீர்க்கதரிசனமாக முன்னறிவிக்கப்படுகிறது. “மேலும், கடைசி நாட்களில் கொடிய காலங்கள் வருமென்று அறிவாயாக. எப்படியெனில், மனுஷர்கள் தற்பிரியராயும், பணப்பிரியராயும், வீம்புக்காரராயும், அகந்தையுள்ளவர்களாயும், தூஷிக்கிறவர்களாயும், தாய்தகப்பன்மாருக்குக் கீழ்ப்படியாதவர்களாயும், நன்றியறியாதவர்களாயும், பரிசுத்தமில்லாதவர்களாயும் சுபாவ அன்பில்லாதவர்களாயும், இணங்காதவர்களாயும், அவதூறு செய்கிறவர்களாயும், இச்சையடக்கமில்லாதவர்களாயும், கொடுமையுள்ளவர்களாயும், நல்லோரைப் பகைக்கிறவர்களாயும், துரோகிகளாயும், துணிகரமுள்ளவர்களாயும், இறுமாப்புள்ளவர்களாயும், தேவப்பிரியராயிராமல் சுகபோகப்பிரியராயும், தேவபக்தியின் வேஷத்தைத் தரித்து அதின் பலனை மறுதலிக்கிறவர்களாயும் இருப்பார்கள்…” என்று பவுல் குறிப்பிடுகிறார்.

தெசலோனிக்கேயருக்கு எழுதின நிரூபத்தில் (2 தெச 2:9-12) இந்த உபத்திரவக் காலத்தில் முழு உலகத்திம் மேல் வந்தும், அதன் முழுமையான உச்சக்கட்டத்தை இன்னும் சில வருடங்கள் நீடித்தாலும், அவைகள் கிரியயைச் செய்துகொண்டிருக்கிறது. ஏனெனில் நியாயத்தீர்ப்பு தேவனுடைய வீட்டில் துவங்கும் காலமாக இருக்கிறதே. இக்காலத்தின் தீமைகளுக்குப் பிரதானமாகச் செயல்படுகிறவன் சாத்தான் என்பதை அவர் கூறுகிறார். விசேஷமாக இந்த யுகத்தின் முடிவில் சோதனையின் காலத்தில் அவன் முழுபலத்தோடு கிரியை செய்கிறான். “அவனுடைய சகல வல்லமையினாலும், அடையாளங்களினாலும், அற்புதங்களினாலும், கெட்டுப்போகிறவர்களுக்குள்ளே அநீதியினால் உண்டாகும் சகலவித வஞ்சகத்தோடு இருக்கும். இரட்சிக்கப்படத்தக்கதாய்ச் சத்தியத்தின் மேலுள்ள அன்பை அவர்கள் அங்கீகரியாமற்போனபடியால் அப்படி நடக்கும்.” என்ற காரணத்தையும் அவர் குறிப்பிடுகிறார். “ஆகையால் சத்தியத்தை விசுவாசியாமல் அநீதியில் பிரியப்படுகிற யாவரும் ஆக்கினைக்குள்ளாக்கப்படும்படிக்கு அவர்கள் பொய்யை விசுவாசிக்கத் தக்கதாகக் கொடிய வஞ்சகத்தைத் தேவன் அவர்களுக்கு அனுப்புவார்.”

நாம் நம்பக்கூடிய காரியங்கள், குணலட்சணங்கள் அல்லது வரவிருக்கும் மகிமை அனைத்தும் தேவனுடைய வாக்குத்தத்தங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டுள்ளது. ஆகவே நாம் இந்தச் சத்தியத்தை எந்தவிதத்திலும் அல்லது எதனுடனும் விட்டுக் கொடுத்து விடக்கூடாது. நாம் வார்த்தைகளை வசனங்களினால் மட்டும் அல்ல ஆவியினாலும் அவைகளின் மேல் அன்போடு பிடித்திருப்பவர்களாக இருக்க வேண்டும். இதுவே உண்மையானதும், அழகானதும், சிறப்பானதுமாக இருக்கும். சத்தியத்தைப் பற்றிக் கொண்டிருக்கும் நம்மை யாரும் திசை திருப்பி விடாதபடிக்கு கவனமாக இருக்க வேண்டும். மேலும் இந்த வசனங்களைத் தவறாகப் பயன்படுத்தி நம்மை நாம் வஞ்சித்து, நம்முடைய கண்களை நாமே குருடாக்கிக் கொண்டு, நம்மையே தடை செய்யாதபடிக்கு எச்சரிப்போடிருக்க வேண்டும். ஆகவே நாம் இந்த நீடிய பொறுமையை நமக்குள் வளர்த்து அதை செயல்படுத்துவதின் மூலம் தேவனால் நமக்கு அனுமதிக்கப்படும் சோதனைகள், உபத்திரவங்கள் மற்றும் அனைத்தையும் சந்தோஷமாகச் சகித்து மற்ற குணங்களையும் (மலைப்பிரசங்கத்தில் சொல்லப்பட்டவைகள்) நமக்குள் பரிபூரண அன்பை முழுமையாக வளர்க்கக் கடவோம். ஏனெனில் பரிபூரண அன்பில்லாமல் இந்தக் குணங்களைப் பெறவோ, தக்கவைக்கவோ முடியாது.”