மத் 18:15-17 “உன் சகோதரன் உனக்கு, விரோதமாகக் குற்றஞ்செய்தால், அவனிடத்தில் போய் நீயும் அவனும் தனித்திருக்கையில், அவன் குற்றத்தை அவனுக்கு உணர்த்து; அவன் உனக்குச் செவிகொடுத்தால், உன் சகோதரனை ஆதாயப்படுத்திக் கொண்டாய். அவன் செவிகொடாமற்போனால், இரண்டு மூன்று சாட்சிகளுடைய வாக்கினாலே சங்கதிகளெல்லாம் நிலைவரப்படும்படி, இரண்டொருவரை உன்னுடனே கூட்டிக் கொண்டு போ. அவர்களுக்கும் அவன் செவி கொடாமற்போனால், அதைச் சபைக்குத் தெரியப்படுத்து; சபைக்கும் செவி கொடாதிருப்பானானால், அவன் உனக்கு அஞ்ஞானியைப் போலவும் ஆயக்காரனைப் போலவும் இருப்பானாக.”

F474 through F417- “உன் சகோதரன் உனக்கு எதிராக குற்றம் செய்தால்?”

“நீங்கள் நியாயந்தீர்க்கப்படாதபடிக்கு, மற்றவர்களை நியாயந்தீர்க்காதிருங்கள்” என்ற நம்முடைய ஆண்டவரின் கட்டளைகளுக்கு இது முரண்பாடாக இல்லையா? முதலில் நாம் பொல்லாங்கு செய்கின்றவனை தனிப்பட்ட விதத்தில் நியாயம் தீர்க்காதிருந்து விட்டு, அதன் பின்பு அவனது பொல்லாப்பைப் பற்றிப் பேசி அல்லது வீண் பேச்சு பேசி, அதன்படி அவனுடைய காரியங்கள் முழுவதும் சபைக்கு தெரியவரும்போது, அதன்பிறகு பொல்லாப்பு செய்தவனை விலக்கி வைக்கலாமா?

அப்படி இல்லவே இல்லை. திவ்விய கட்டளையை, ஒழுங்கை சரியாகப் புரிந்து கொள்ளும்போது அதில் முரண்பாடு இல்லவே இல்லை. உதாரணமாக A என்பவருக்கும் B என்பவருக்கும் இடையில் ஒரு கருத்து வேற்றுமை இருக்கும் பட்சத்தில், B தனக்கு ஒரு தவறு செய்துவிட்டார் என்று A எண்ணுகிறார். அப்படியிருக்கும்போது, அவர் B குற்றவாளியாக நியாயந்தீர்க்கக்கூடாது. அவர் “நமக்கு இடையில் கருத்து வேறுபாடு உள்ளது, நான் செய்தது சரியானதுதான்” என்று மாத்திரம் சொல்லவேண்டும். அதே வேளையில் தன் பக்கத்தில் நியாயம் உள்ளதென்று B எண்ணலாம். இதன் காரணமாக A, B உடன் ஐக்கியம் கொள்வதை விட்டு விடாதிருக்க வேண்டும். அப்படி ஐக்கியத்தை விட்டுவிடுவது, அவனை நியாயந்தீர்ப்பது அல்லது குற்றப்படுத்துவதாகும். ஆனால், “விஷயம் மிகச் சாதாரணமானது, இது சகோதரருக்கிடையில் இருக்கிறபடியினால் நான் அதை விட்டு விடுவேன். ஏனெனில் B ஆண்டவருக்குள் இருக்கிற ஒரு சகோதரனாக இருக்கிறார், ஆனபடியால் வேண்டுமென்று அவன் எனக்கு தவறு செய்யமாட்டான், தவறு என்னுடையதாக இருக்கக்கூடும் அவனுடையதல்ல” என்று அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டு அந்த பிரச்சனையை விட்டுவிடலாம்.

இந்த முடிவை எடுக்க முடியாத பட்சத்தில் A,B க்கு எதிராக தீர்ப்பிடக்கூடாது. அதற்குப் பதிலாக A,B யினிடத்தில் சென்று விஷயமானது தனக்கு எப்படி தோன்றுகிறது என்று விளக்கமாகக் கூறி முடிந்தால் ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்து சகோதரத்துவத்துடன் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வர வேண்டும். ஆனால் அவர்கள் ஒத்துவராவிட்டால் சபையில் உள்ள ஞானமான, சகோதரர்கள் C, D சகோதரர்களிடத்தில் (இவர்கள் A மற்றும் B க்கும் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரவான்களாக இருக்க வேண்டும்) சென்று, பிரச்சனைக் கூற வேண்டும். இவர்கள் B யை குற்றவாளி என்று தீர்ப்பிடாமல், முதலில் அவரின் காரியத்தையும் தெளிவாக கவனிக்க வேண்டும். இப்படியாக A மற்றும் B இருவர் முன்னிலையில் பிரச்சனைகளை தீர விசாரித்து, ஆலோசனை சொல்லவேண்டும். இது எல்லோருக்கும் திருப்தி அளிக்கக்கூடியதாக இருக்கும் – விசேஷமாக எல்லோரும் அன்பின் ஆவியை உடையவர்களாகவும், அபிஷேகம் பண்ணப்பட்ட சரீரத்தின் அங்கங்களாகவும் இருந்து ஒருவருக்கொருவர் நன்மை செய்ய வேண்டும் என்ற வாஞ்சையுடன் காணப்படும்போது அப்படியிருக்கும், இன்னமும் அவர்கள் மத்தியில் சமாதானம் ஏற்படவில்லை என்றால், அப்பொழுதும் கூட தீர்ப்பு சொல்லாமல், அந்தப் பிரச்சனையை சபைக்கு முன் கொண்டு வரவேண்டும்.

ஆனால் C,D யினிடத்தில் A சென்ற போது அவர்கள் தங்களுடைய கருத்தை A க்கு எதிராகவும் B க்கு சாதகமாகவும் தெரிவித்தார்களானால் அந்த விஷயம் அங்கேயே முடிவு பெறும். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழ் நிலையில் A இந்த விஷயத்தை சபைக்கு எடுத்துச் சொல்ல முடியாது. இந்த விஷயத்தை இன்னும் தொடர வேண்டும் என்று எண்ணுவாரானால், அவர் மூர்க்க குணமுள்ளவராக இருக்க வேண்டும். அவருக்கு ஆண்டவருடைய போதனைகள் இதற்கு மேல் அதிகமாக சிலாக்கியங்களை கட்டளையிடவில்லை. (மத் 18:15) இன்னமும் அவன் திருப்தி அடையாவிட்டால், இன்னும் இரண்டு அல்லது மூன்று திறமையுள்ள எந்தப் பக்கமும் சாயாமல், நடு நிலை வகிக்கும் மனதுடைய சகோதரர்களான E,F,G இன்னொரு முறை விஷயத்தைக் கூறி அவர்களுடைய கருத்தைப் பெறலாம்.

ஆனால் A,C யையும் D யையும் B யினிடத்தில் கொண்டு சென்று, அவர்கள் எல்லோருமே A சொல்லுகிறபடி B அவருக்கு தவறு இழைத்து விட்டார் என்று ஒருமுகமாக ஒத்துக் கொண்டாலும் தன்னுடைய நிலையை விட்டுக் கொடுக்க மறுத்தாலோ, அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு பின்னர் மறுத்தாலோ அல்லது தவற்றை சரி செய்யாமல் விட்டு விட்டாலோ, A,C மற்றும் D உடனும் இணைந்து சபையின் ஒரு கூட்டத்தைக் கூட்ட வேண்டும். A மற்றும் B முழு பிரச்சனையயும் சபைக்கு முன் சொல்ல வேண்டும். அதே நேரத்தில் B இன்னமும் சபையில் இருக்கவும், சபையில் ஆலோசனையையும், அதிகாரத்தையும் ஏற்றுக் கொள்ளுபவராகவும், அதோடு கூட மனசாட்சி உள்ளவராகவும் இருப்பது அவசியம். சபை அந்த விஷயத்தை கேட்கும் போது, நீதிமான்களாக்கப்பட்டு, அர்ப்பணித்தவர்கள் மட்டுமே அங்கு சபையாக கூடி வர வேண்டும். ஏனெனில், அவர்கள், தீர்ப்பு அளிக்கும்படி அவர்களுடைய தலைவரும் ஆண்டவரின் நாமத்தில் அவருடைய நியாயத்தை வழங்க இருக்கிறார்கள். இது சபையில் பாகுபாடு உண்டாவதற்கான ஒரு விஷயமாக அல்ல, மாறாக சபையின் ஒற்றுமையையும் சமாதான கூட்டையும் காத்துக் கொள்ளுவதற்காகும். A மற்றும் B வழக்கு பதிவு செய்யக்கூடாது. மேலும், இந்தக் காரியத்தில் ஆண்டவருடைய தீர்ப்பை மட்டுமே வழங்க வேண்டும் என்று விருப்பமுள்ளவர்கள் வழக்கு பதிவு செய்யக்கூடாது. எடுக்கப்படுகிற தீர்மானம் ஒருமனப்பட்ட அனைவரின் தீர்மானமாக இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லாவிட்டால் நடைமுறைக்கு சாத்தியமானதாக இருக்கவேண்டும், அதிகமான உணர்ச்சிவயப்படுதல் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டியதாக இருந்தாலும் கூட, தீர்மானம் ஒரே மனதாக இருக்க வேண்டும், “நீயும் சோதிக்கப்படாதபடிக்கு உன்னைக் குறித்து எச்சரிக்கையாயிரு” (கலா 6:1) என்பதின்படியாக நியாயம் எப்பொழுதும் இரக்கத்துடன் கலந்து இருக்கவேண்டும்.

சபையின் முடிவை அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இப்படி ஒழுக்கத்தைக் குறித்தான ஒரு விஷயத்தில் (மனசாட்சியைப் பற்றியதல்ல) யாராவது ஒருவர் அதன்படி கீழ்ப்படியாவிட்டால் அல்லது அதை ஏற்றுக் கொள்ளாவிட்டால், அவன் சபைக்கு எதிர்த்து நிற்பதை விடும் வரை மற்றவர்களுக்கு (அவன் அஞ்ஞானியைப் போலவும் ஆயக்காரனைப் போலவும் இருப்பான்.” அவன் கீழ்ப்படியும் பட்சத்தில், மன்னிக்கப்பட்டு முன்பு இருந்த மாதிரியே ஐக்கியத்திற்குள்ளாக சேர்த்துக் கொள்ளப்படுவான். இதன் நோக்கம் என்னவெனில், சகோதரனை முற்றிலுமாக ஒதுக்கிவைத்து விடவேண்டும் என்பதல்ல, ஆனால் அவருடைய தவறான வழியை ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடியதல்ல என்று காட்டுவதன் மூலம் அவன் திருந்துவதற்காக உதவி செய்வதாகும். இப்படியான ஒருவனை அஞ்ஞானியைப் போலவும் ஆயக்காரனைப்போலவும் நடத்துவது, அவன் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட பின்னரும் அவனைப் பற்றி அவதூறாக பேசுவதற்கோ அல்லது அவமரியாதை செய்வதற்கோ அல்ல. ஆண்டவருடைய ஜனங்கள் எந்த வேளையிலும் அவதூறு பேசுகிறவர்களாகவோ அல்லது முதுகுக்குப்பின் பேசுகிறவர்களாகவோ இருக்கக்கூடாது. “பிறனைப் பற்றி பொல்லாப்பு பேசாதே” என்பதை இதற்கு மிக பொருத்தமாய் இருக்கிறது. நாம் பொல்லாங்கும் பேசக்கூடாது, அல்லது அஞ்ஞானிகளையும் பாவிகளையும் கடுப்பாக பார்க்கக்கூடாது. மேலும் அவர்களோடு தொடர்பு வைத்துகொள்ளாமலும் இருக்ககூடாது, ஆனால் பரிசுத்த ஆவியினாலும், அதன் அன்பினாலும் சமாதனத்தினாலும் நிறைந்து இருக்கின்ற புது சிருஷ்டியின் சகோதருக்கு உரியதான மரியாதையும், விசேஷமான ஐக்கியத்தையும் அவர்களுக்கு கொடாதிருக்கவேண்டும்.

R3594 [col.2p4] through R3595 [col.1p6]: –

புறங்கூறுதல், பின்னாக பேசுவது, வெட்டிப் பேச்சு போன்ற அனைத்து காரியங்களும் தேவனின் பிள்ளைகளுக்குக் கண்டிப்பாக தடை செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஏனெனில் இந்தக் காரியங்கள் முழுமையாக தேவனின் அன்பின் ஆவிக்கு விரோதமானது. இவையனைத்தும் உண்மையாக இருந்தாலும் இந்தக் காரியங்களை தேவனுடைய பிள்ளைகள் தவிர்க்க வேண்டும். இவைகளிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள மேல் கூறப்பட்ட வசனமே சிறந்த வழியாக நமக்கு காட்டப்படுகிறது. (மத் 18:15-17)

வளர்ச்சி அடைந்த கிறிஸ்தவர்களும் இந்தத் தெய்வீக சட்டத்தை உணராமல் தவறுகள் செய்யலாம். ஆகவே குறிப்பாக நம்முடைய ஆண்டவரின் பிரமாணங்களில் இந்தக் கட்டளை விசேஷித்ததாக கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. “என்னுடைய கட்டளைகளை நீங்கள் கைக்கொள்வீர்களானால், நீங்கள் எனக்கு சீஷர்களாக இருப்பீர்கள்” ஆகவே இந்த வசனத்தை பார்க்கும் போது இன்னும் அநேகர் கிறிஸ்துவின் சீஷர்களாக வளர்ச்சி அடையவில்லை என்பது தெளிவாகிறது.

புறங்கூறுதல், ஒருவர் பின்னாக பேசுவது, தவறான வதந்திகள் போன்ற காரியங்களை தடுக்கக் கூடிய இந்தச் சட்டத்தை சற்று கவனமாகப் பார்ப்போம்.

முதல் பாதிக்கப்பட்ட இருவர் மட்டுமே ஒன்று கூடி பேச வேண்டும். குற்றம் சாட்டுபவர் மற்ற நபரால் பட்டபாடுகளை அறிவிக்கும் போது, தான் நீதியுள்ளவர் என்பதை வெளிப்படுத்துகிறார். குற்றம் சாட்டின இவரை நாம் “A” என்று அழைக்கலாம். மேலும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரை நாம் “B” என்று அழைக்கலாம். தங்களுடைய நோக்கங்கள், தங்களை பொறுத்தவரைக்கும் சரி என்ற சிந்தையோடு இவர்கள் இருவரும் “சகோதரர்களாக” சந்தித்து, பேச்சு வார்த்தைகளை நடத்தி, இருவரும் ஒரே முடிவுக்கு வந்தால், பிரச்சனைகள் தீர்ந்துவிடும். சமாதானம் நிலவும்.

இவர்கள் ஒத்துப் போகவில்லை என்றால், “A” தன்னுடைய சம்பாஷனைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு அவதூறான காரியங்களை மற்றவர்களிடம் பேசாமலும், தன்னுடைய உற்ற நண்பரிடம் கூட “இதை ஒருவரிடம் சொல்லிவிடாதே, நான் சொன்னேன் என்று சொல்லாதே” போன்ற காரியங்களை சொல்லாமல் இருக்கலாம். இந்தக் காரியத்தை “A” மிக முக்கியமானதாக கருதினால், இந்தப் பிரச்சனையை தொடர்ந்து பேச வேண்டும் என்று விரும்பினால், அவருக்கு முன் ஒரு வழி திறக்கப்படுகிறது. இரண்டு பேர் அல்லது மூன்று பேரை “B”யினிடம் அழைத்துச் சென்று அவர்களோடு இந்தப் பிரச்சனைகளை கலந்தாலோசித்து, அவர்களின் பார்வையில் சரியான முடிவை அல்லது தீர்வைக் காணவேண்டும். அழைத்து செல்லக்கூடிய நபர்கள், கிறிஸ்துவ குணலட்சணங்களில் வளர்ச்சி அடைந்தவர்களாயும், நல்ல எண்ணங்கள் உள்ளவர்களும், நல்ல ஆவியை பெற்றவர்களாக இருக்க வேண்டும். இவர்கள் இருத்திரத்தாரினுடைய நியாயங்களை சீர்தூக்கி பார்க்கக் கூடியவர்களாக இருக்கவேண்டும். மேலும் சமாதானம் செய்ய “A” க்கு சாதகமாக தீர்ப்பு சொன்னாலும், அதை ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடிய மனப்பக்குவத்தில் “B” இருக்கவேண்டும். அனைவரையும் மேற்கொண்டு பேசுவதும், தனக்கு சாதகமாக இரண்டு மூன்று பேர்களை திரட்டிகொண்டு இவர் சார்பாக மட்டுமே பேசக்கூடியவர்களாயும், “B”க்கு விரோதமாக தீர்ப்பு சொல்லவேண்டும் என்று முன் கூட்டியே தீர்மானித்து, அங்கு கூறும் காரியங்களை நம்முடைய ஆண்டவரின் சட்டத்திற்கும் அவருடைய ஆவிக்கும் முற்றிலும் விரோதமாக இருக்கும்.

“B”க்கு விரோதமாக தீர்ப்புச் சொல்லப்பட்டால் அவர் அதை கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும். அவர் அவர்களுக்கு செவி கொடுக்கவேண்டும். அவர்களுடைய தீர்ப்பு நீதியுள்ளதாக இருந்தால், “B”யினிடம் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும். இப்படி நடந்தால், இருதரப்பினரும், மற்றவர்களிடம் இந்தக் காரியத்தை குறித்து பேசுவதற்கு அனுமதிக்கப்படுவதில்லை.

தீர்ப்புகள் “A”வுக்கு பாதகமாயிருந்தால், அதை அவர் ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்துவிட்டு, தன்னுடைய குற்றத்தை ஒத்துக் கொள்ளாவிட்டால், நம்முடைய ஆண்டவரின் பிரமாணங்களை மீறுபவராக இருப்பார். மற்றவர்களின் தீர்ப்பு தனக்கு விரோதமாக இருப்பதை அறிந்து, அவர்களில் ஒருவரையும் நம்பமுடியாத சூழ்நிலை வரும்போது, தனக்குள்ளிருக்கும் தற்பெருமையான எண்ணங்களை உணர்ந்து அதை அகற்ற தேவனுடைய கோட்பாடுகளையும், நீதியையும் கவனத்தோடு வாசித்து அறிய வேண்டும். ஆனால் “A” இதை விட்டுவிட்டு, சபையாரிடத்திலோ, பொதுவாக இந்தக் காரியத்தைக் குறித்து எதையும் பேசக் கூடாது. ஒரு வேளை “A” அப்படிச் செய்தால், தீய ஆவியினால் ஏவப்பட்டு சத்தியத்திற்கும், அன்பின் ஆவிக்கும் விரோதமாக செயல்பட்டு தேவனுடைய ஆவிக்கு கீழ்ப்படியாமல் இருப்பவராக காணப்படுவார்.

வந்தவர்கள் “B” க்கு எதிராக தீர்ப்பளித்து “A” க்கு சுமாரான தீர்ப்பளித்தால், பாதிக்கப்பட்ட இருவரும் சமாதானத்தோடு பிரச்சனைகளைத் தீர்க்க வேண்டும். அதற்குப் பின் மற்றவர்கள் யாரும் இதில் தலையிட வேண்டிய அவசியமில்லை.

ஒருவேளை “B” க்கு எதிராகவும், “A” க்கு சாதகமாகவும் அனைவரும் ஏக மனதோடு தீர்ப்பு கூறும் பட்சத்தில், “B” அவர்களின் தீர்ப்புக்கு கவனம் செலுத்தாமல் தன்னை திருத்திக் கொள்ள முயற்சிகாமல், “A” வை மீண்டும் துன்புறுத்தினால், அதற்குப் பதிலாக “A” அல்லது அங்கு வந்த நபர்களும் “B” ன் மேல் பழிச்சொல்லக்கூடாது. அதற்குப் பின் “A” இந்தக் காரியத்திற்குத் தீர்வு காணவேண்டும் என்று எண்ணினால் பிரச்சனையை சபைக்கு முன் கொண்டு வரவேண்டும். சபையின் முடிவுக்கு இருவரில் ஒருவர் கட்டுப்படாத பட்சத்தில் அவர்கள் மனந்திருந்தி சபையின் ஐக்கியத்தில் இணையும் வரையில் இவர்கள் ஆயக்காரனைப் போல பாவிக்கப்பட வேண்டும்.

ஒருவருடைய கடமையை மற்றொருவர் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. ஒவ்வொருவரும் ஆண்டவருடைய கட்டளைக்குத் தனிப்பட்ட முறையில் கீழ்ப்படிய வேண்டும். ஒரு வேளை தேவனுடைய பிரமாணங்களை மீறி சபைக்குள் பிரச்சனைகள் எழும்போது, தேர்வு செய்யப்பட்ட சபை முக்கியஸ்தர்கள் அந்தப் பிரச்சனையை கையாள வேண்டும். இவர்கள் பிரச்சனையை தீர விசாரித்து குற்றம் செய்தவர்களை எச்சரித்து, திருத்த வேண்டும்.

ஆனால் அனைத்து விதமான கடிந்து கொள்ளுதல்களும் அன்பின் அடிப்படையில் நடப்பிக்கப்பட வேண்டும். ஏனெனில் நாம் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விஷயத்தில் பலவீனராகவும், அபூரணராகவும் இருக்கிறோம் என்பதை மறந்து விடக்கூடாது. ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் தண்டிப்பதற்கு அல்ல, திருத்துவதற்கே முயற்சிக்க வேண்டும். நம்முடைய ஆண்டவர் மட்டுமே தண்டிப்பதற்கு அதிகாரம் பெற்றவர். மனம் வருந்தாமல், குற்றம் உணராமல் சபையின் ஐக்கியத்திலிருந்து விலகினால், பகிரங்கமாக மனம் வருந்துதலை வெளிப்படுத்தி ஐக்கியத்தில் ஒன்று சேர வேண்டும். நம்முடைய அன்பு, சமாதானம் சந்தோஷம் அனைத்தும் நம்முடைய ஆண்டவர் தந்ததே. ஆகையால் சீஷர்களாக இயேசுவை பின்பற்றக் கூடிய நாம் இவைகளை (அன்பு, சந்தோஷம் சமாதானம்) தவிர வேறு எந்த முறைகளை நாம் பயன்படுத்தினாலும் மற்றவர்களை காயப்படுத்திவிடும்.

இப்படியாக நம்முடைய உண்மையான சீஷர்களை இப்படிப்பட்ட பாவங்களிலிருந்து காத்துக் கொண்டார். இல்லாவிட்டால் மாம்சத்தின் கிரியைகளும், சாத்தானின் வஞ்சகங்களும் சத்தியத்தையும், அன்பின் ஆவியின் வளர்ச்சியையும் தடுத்திருக்குமே. வதந்திகளையும், தீய பேச்சுக்களையும், அவதூறுகளையும் கேட்கச் கூடியவர்கள், அந்தத் தீமையான கிரியைகளின் பங்காளிகளாவார்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஏனெனில் இவர்கள் ஆண்டவரின் கட்டளைகளை மீறுகிறவர்கள். எனவே இப்படிப்பட்டக் காரியங்களை தேவனுடைய உண்மையான ஜனங்கள் கேட்பதற்கு மறுக்க வேண்டும். அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைகளில் ஆண்டவரின் அதிகாரப் பூர்வமான தேவனை விட ஞானவான்களா?” என்ற வார்த்தைகளை எடுத்துரைக்க வேண்டும்.