F691 P2

“ஒருவரையும் கடிந்துகொள்ளாதவருமாகிய தேவனிடத்தில் கேட்கக்கடவன், அப்பொழுது அவனுக்குக் கொடுக்கப்படும். ஆனாலும் அவன் எவ்வளவாகிலும் சந்தேகப்படாமல் விசுவாசத்தோடே கேட்கக்கடவன், சந்தேகப்படுகிறவன் காற்றினால் அடிபட்டு அலைகிற கடலின் அலைக்கு ஒப்பாயிருக்கிறான். அப்படிப்பட்ட மனுஷன் தான் கர்த்தரிடத்தில் எதையாகிலும் பெறலாமென்று நினையாதிருப்பானாக. இருமனமுள்ளவன் தன் வழிகளிலெல்லாம் நிலையற்றவனாயிருக்கிறான்.” (யாக்1:5-8) தேவன் நமக்கு இன்று அளித்த பொக்கிஷங்களையும், வரவிருக்கும் ஆசீர்வாதங்களையும் பெற்றுக்கொண்டு அவைகளை தக்கவைத்துக்கொள்வதற்கு விசுவாசம் எவ்வளவு முக்கியமானது என்று யாக்கோபு மிகத் தெளிவாகக் காட்டுகிறார். விசுவாசத்தில் உறுதியில்லாமல் நாம் ஒருபோதும் எதையும் ஜெயிக்கமுடியாது என்பதை அவர் வலியுறுத்துகிறார். ஆகவே, அனைத்து வசனங்களும், விசுவாசத்தில் கட்டாயமாக நாம் வளர வேண்டும் என்பதை சுட்டிக்காட்டுகிறது. ஆகவே நாம் அப்போஸ்தலர்கள் ஜெபித்ததுப் போல ஜெபிக்க வேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம் – “எங்கள் விசுவாசத்தை வர்த்திக்கப்பண்ணவேண்டும்”. இந்த ஜெபங்கள் கேட்கப்படுவதற்காக தேவன் அமைத்துள்ள வழிமுறைகளின் வழியாக நாம் ஜெபிக்கவேண்டும். இப்படி ஜெபித்தால், நாம் தேவனைத் தேடி, அவருடைய வார்த்தைகளை அறிந்துகொண்டு, அவைகளை கீழ்ப்படிய முயற்சித்து, அவருடைய ஊழியத்தில் மகிழ்ச்சியடைந்து, அவருடைய கிருபையின் ஆவியை தரித்துக் கொள்ளலாம். இப்படியாக விசுவாசத்தில் உறுதிப்படுவதினால், அவர்கள் என்றுமே தோல்வியைத் தழுவுவதில்லை – “ஆகையால், சகோதரரே, உங்கள் அழைப்பையும் தெரிந்து கொள்ளுதலையும் உறுதியாக்கும்படி ஜாக்கிரதையாயிருங்கள், இவைகளை செய்தால் நீங்கள் ஒருக்காலும் இடறிவிழுவதில்லை. இவ்விதமாய், நம்முடைய கர்த்தரும் இரட்சகருமாகிய இயேசு கிறிஸ்துவினுடைய நித்திய ராஜ்யத்துக்குட்படும் பிரவேசம் உங்களுக்குப் பரிபூரணமாய் அளிக்கப்படும்.” – 2பேதுரு 1:10,11

R1967 (col. 2 P5)

தேவனுடைய ஊழியத்தின், விசுவாசத்திற்கான பரிசுகளை எதிர்ப்பார்க்கவேண்டும் என்றும், தெய்வீக இரக்கங்களின் விசேஷித்த வெளிப்பாடுகள் மற்றும் நம்மிடத்திலும், மற்றவர்களிடத்திலும் கிறிஸ்துவ குணலட்சணங்களை வளர்க்க தடையாக இருக்கும் அனைத்து பிரச்சனைகளையும் தடைகளையும் அகற்ற வேண்டும் என்றும் லூக்கா 17:7-10 ம் வசனங்கள் காட்டுகிறது. நாம் இந்த வேலைகளைத் தொடர்ந்து நடத்தும் வரை தெய்வீக இரக்கங்களின் பரிசுகளை எதிர்ப்பார்க்கமாட்டோம். மேலும், அவைகளை நாம் பெற்றபின் நாம் தேவனுடைய ஊழியத்தைச் செய்வதற்கான ஆதாரங்கள் என்று கருதாமல், இவையனைத்தும் நம்மேல் விழுந்த கடமை என்று நினைத்துக் கொள்ளவேண்டும். தேவனுடைய ஊழியக்காரர்களாக நாம் நம்முடைய முழு திறமைகளையும் செலவளிக்க வேண்டும். இதன் காரணமாக, நாம் பரலோக ஆசீர்வாதத்தையும், கிறிஸ்துவின் பங்காளிகளாக இருக்கும் தகுதியையும், பெற்றுக்கொண்டோம் என்ற உணர்வுகளைப் பெறாமல் இருக்கலாம். நாம் நம்முடைய கடமையை மாத்திரம் செய்திருக்கிறோம். ஆனால், தேவன் நமக்காக ஆயத்தப்படுத்தியிருக்கும் அளவுக்கு அதிகமான ஐசுவரியமுள்ள கிருபைகளையும், அவருடைய ஊழியத்தையும் விரும்பி ஆவலோடு செய்பவர்களுக்காக வைத்திருக்கும் பரிசுகளும், நாம் எதிர்பார்த்திருப்பதை விட மிக அதிகமானது. நாம் எவ்வளவு நேர்த்தியாக வேலைகளை செய்தாலும், அதில் அநேக அபூரணமான காரியங்கள் தென்படும். அவைகள் ஒருபோதும், தேவனுக்கு முழு திருப்தியைக் கொடுக்காது. கிறிஸ்துவினால் முடிக்கப்பட்ட பூரணமான வேலைகள் நம்முடைய வேலைகளின் குறைபாடுகளை நிரப்பாவிட்டால் நம்முடைய கிரியைகள் மதிப்பற்றதாக இருக்கும்.

இப்படியாக, நம்முடைய விசுவாசத்தை அதிகரிப்பது

(a) ஜெபம், (b)வேத வாசிப்பு, (c) தேவனுடைய வாக்குறுதிகளைத் தொடர்ந்து நினைவுக்கூருவது, (d) நம்முடைய அனுபவங்களைக் கவனிப்பது.

(a) ஜெபம் – இந்தப் பாடத்திற்குப் பின் விவரிக்கப்படுகிறது.

(b) வேத வாசிப்பு

F315(1)

கிரியைகள் மற்றும் நல்லொழுக்கமுள்ள குணங்களைக் காட்டிலும் போதனைகள் மற்றும் விசுவாசத்திற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படாத நாட்களில் நாம் வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கிறோம். போதனைகளுக்கும், விசுவாசத்திற்கும் எந்தவிதமான மதிப்பில்லாத ஒரு காலமாக இருக்கிறது. நாம் இந்த கருத்தோடு ஒத்துப்போக முடியாது. ஏனெனில், திவ்விய வார்த்தைகளின் அடிப்படையில், விசுவாசம் முதல் இடத்தையும், கிரியைகள் இரண்டாவது இடத்தையும் பெறுகிறது. முதன்முதலில் தேவன் நம்முடைய விசுவாசத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அதற்கு ஏற்றவாறு பலனளிக்கிறார். ஆகவே நம்முடைய உறுதியான விசுவாசம் நம்முடைய பலவீனமான மாம்சத்தில் நம்மால் முடிந்த காரியங்களைச் செய்ய உதவி செய்யும். எல்லா வசனங்களிலும், இதுவே விசுவாசத்தின் கோட்பாடாகக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. “விசுவாசம் இல்லாமல் தேவனுக்குப் பிரியமாயிருப்பது கூடாதக் காரியம்”, “நம்முடைய விசுவாசமே உலகத்தை ஜெயிக்கிற ஜெயம்” (எபி 11:6, 1யோவான் 5:4) சரியான விசுவாசமில்லாமல் ஒருவரும் இந்த உலகத்தை ஜெயிக்கமுடியாது. ஆகவே தேவனுக்குள்ளும், அவருடைய வாக்குத்தத்தங்களுக்குள்ளும் விசுவாசத்தை நடைமுறைப்படுத்தி, அதை சரியாக புரிந்துகொண்டு, விசுவாசத்தில் வளர்ச்சியடையும் பொழுது, அவருடைய தெய்வீகத் திட்டங்களை நாம் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முடியும். ஆகவே, போதனைகளும், கற்பனைகளும் மிக முக்கியமானது. இவைகள் தேவனைப் பற்றியும் அவருடைய திட்டங்களைப் பற்றியும் அறிந்துகொள்வதற்கு மாத்திரம் அல்ல, மாறாக அவைகளினால் நம்முடைய கிரியைகள், சிந்தைகள் மற்றும் அனைத்திலும் நாம் முழுமையாக பரிசுத்தப்படவேண்டும் என்பதே அதன் நோக்கமாக இருக்கிறது. “அவர்மேல் இப்படிப்பட்ட நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறவனெவனும், அவர் சுத்தமுள்ளவராயிருக்கிறதுப்போல தன்னையும் சுத்திகரித்துக்கொள்ளுகிறான்”. (1யோவான் 3:3) இந்த வசனம் தெளிவாகக் குறிப்பிடுவது போல, ஒருவர் தன்னை சுத்திகரிக்க விரும்பினால், முதலில் தன்னுடைய இருதயத்தில் தேவனுடைய வாக்குத்தத்தங்களினால் தூண்டப்பட்டு, தன்னை சுத்திகரிக்க வேண்டியதாக இருக்கிறது. அதாவது கிறிஸ்துவின் போதனைகளை முதலாவது அறிந்த பின்பு தான் நாம் சுத்திகரிப்பை படிப்படியாக நம்முடைய வாழ்க்கையில் கொண்டுவரமுடியும்.

(c) தேவனுடைய வாக்குத்தத்தங்களைத் தொடர்ந்து நினைவில் கொண்டு, அதை நமக்குரியதாக்கிக்கொள்ள ஜெபிக்க வேண்டும்.

R2642 (col 2P7)

விசுவாசக் குறைச்சலை நிறைவு செய்து, அந்த விசுவாசத்தை விருத்தி செய்ய நாம் என்ன செய்யவேண்டும்? “தேவனே எங்களுடைய விசுவாசத்தை விருத்தியாக்கியருளும்” என்று அப்போஸ்தலர்கள் ஜெபித்ததுப் போல நாமும் ஜெபித்து விட்டு, அந்த ஜெபத்திற்கு ஏற்றவாறு நம்முடைய இருதயத்தில் விசுவாசத்தை வளர்க்க வேண்டும் என்று பதில் அளிக்கலாம். இதற்கு தேவனுடைய வார்த்தைகளில் உள்ள வாக்குத்தத்தங்களை நாம் தொடர்ந்து நினைவுக்கூர்ந்து, நாம் தேவனோடு செய்த உடன்படிக்கையை அன்றாடம் புதுப்பித்துக்கொண்டு, நம்முடைய இருதயமும், உதடுகளும் ஒருமித்து காரியங்களைச் சிந்தித்து, செயல்பட்டு, தேவனுக்கு எல்லாவற்றிலேயும் நன்றியோடு ஸ்தோத்திரங்களை ஏறெடுக்கவேண்டும். அவர் நமக்கு கொடுக்க சித்தமானக் காரியங்களை நாம் விரும்பி வேண்டி பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

(d) நம்முடைய அனுபவங்களைக் கவனித்துப் பார்த்து.

R2643 (col 1P2)

சோதனைகளும், பிரச்சனைகளும் எழும்பும்பொழுது, நாம் தேவனுடைய வாக்குறுதிகளை நினைவுக்கூர வேண்டும். இவைகளை தேவனே அனுமதித்திருக்கிறார் என்ற உணர்வும் நமக்குள் இருக்கவேண்டும். ஏனெனில், அவரோடு பலியினால் உடன்படிக்கை செய்தவர்களை அவர் நேசிக்கிறார். ஆகவே நாமும் அவரிடத்தில் முழுமையாக அன்புகூறும்பொழுது, நமக்கு நேரிடும் சகல காரியங்களும் நன்மைக்கு ஏதுவாகவே இருக்கும் என்பதை மறந்துவிடக்கூடாது. நமக்கு ஏற்படும் ஒவ்வொரு காரியங்களிலும், தேவன் நமக்குண்டானப் பாடங்களை வைத்திருக்கிறார். அதை பொறுமையோடு கற்றுக்கொள்ளும் பட்சத்தில் நாம் நிச்சயமாகவே நன்மையைப் பெற்றுக்கொள்வோம். இதுவே தேவன் நம்மை ஆசீர்வதிக்கக்கூடிய ஒரே வழியாக இருக்கிறது. அவரிடத்தில் அன்புகூர்ந்து, முழுமையாக அர்ப்பணிக்கக்கூடியவர்களுக்கு இவ்விதமான ஆசீர்வாதங்களை நிச்சயமாக தேவன் வாக்களித்திருக்கிறார். ஆகவே கிறிஸ்துவின் நிமித்தம் நாம் படக்கூடிய பாடுகளின் அடிப்படையில் நம்முடைய ஆசீர்வாதங்களை நாமே உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.

எனவே நாம் ஒவ்வொருவரும் அப்போஸ்தலர்களின் வார்த்தையின்படி – நாம் பாவிகளாயிருக்கும் போதே தேவன் நம் மேல் வைத்த அன்பு அளவில்லாததினால், அவருடைய சொந்த குமாரனையே அவர் நமக்கு இரட்சகராகக் கொடுத்து, மேலும் அவர் நம் மேல் வைத்த அன்பை அவர் விளங்கச் செய்தார். மேலும், அவருடைய அன்பின் நிமித்தம் நம்மை நீதிமான்களாக்கியும் இருக்கிறார். நாம் நம்மை முழுமையாக ஒப்புவிக்கும் பட்சத்தில், சில நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் அவருடைய குடும்பத்தின் உறுப்பினராகவும் நம்மை ஏற்றுக்கொள்கிறார். ஒருவர் தேவனுடைய சிந்தைனைகளுக்கு இசைவாக இருக்கும் பட்சத்தில் அவருக்குள் இப்படிப்பட்ட நற்கிரியைகளை துவங்கின தேவன், அந்த தனிநபர்களுக்குள், அதை முற்றிலும் முடிக்க வல்லவராகவும் இருக்கிறார். தேவன் என்றும் மாறாதவர். அவர் சொன்ன காரியங்கள் எதுவும் மாற்றப்படுவதில்லை. ஆகவே நம்முடைய அர்ப்பணிப்பு உண்மையாக இருக்கும் பட்சத்திலும், நம்முடைய சித்தத்தை நினைக்காமல், அவருடைய சித்தத்தை நிறைவேற்றும் பட்சத்திலும், அவருடைய வாக்குத்தத்ததை நாம் நினைவுக்கூறும் பொழுது, இன்று நாம் அவருடைய பாதுகாப்பையும், வழிநடத்துதலையும், பெறுவது உறுதியான ஒன்றாகும். தேவன் மேல் நாம் வைக்கும் இந்த நம்பிக்கையே, விசுவாசத்தினால் நமக்கு கிடைக்கும் மாபெரும் வாக்குறுதியாகும்.