“விக்கிரகங்களுக்குப் படைக்கப் பட்டவைகளைக் குறித்த விஷயத்தில், நம்மெல்லாருக்கும் அறிவு உண்டென்று நமக்குத் தெரியுமே. அறிவு இறுமாப்பை உண்டாக்கும், அன்போ பக்தி விருத்தியை உண்டாக்கும்” 1 கொரிந்தியர் 8:1

E239[P2]: –

இயேசு கிறிஸ்துவுக்குள் புதுசிருஷ்டியாய் வளர்ச்சி அடையும் வளர்ச்சியும், அதற்கு ஏற்றவாறு முதிர்ச்சி அடைவதற்குரிய ஆவியின் கனியையும் பெறுவதற்கு, ஆவியின் சாட்சியை, பெற்றிருக்கிறோமா என்று ஒவ்வொருவரும் தன்னைக் குறித்து கேட்க வேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம். நாம் அன்பிலும், ஆவிக்குரிய மற்ற கனிகளிலும் வளர்ச்சி அடைவதும் நம்முடைய அறிவின் வளர்ச்சியை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கிறது. இப்படிப்பட்ட தெய்வீக காரியங்களில் அறிவின் வளர்ச்சி, நம்முடைய ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியின் அடிப்படையை கொண்டிருக்கிறது. அறிவின்படிகள் ஒவ்வொன்றாக நாம் கடக்கும்போது, அதற்கேற்ற பொறுப்புகளையும் கீழ்படிதல்களையும் நாம் கற்று கொண்டு, வழிநடத்தப்படுகிறோம். அப்படிப்பட்ட பொறுப்புகளிலும் கீழ்படிதல்களிலும் வழி நடத்தபடும் போது, நாம் அறிவில், அடுத்த படியை கடந்து செல்கிறோம். இப்படியாக கிறிஸ்துவின் பள்ளியில் அநேக அனுபவங்களின் வழியாக தேவனால் கற்பிக்கப்பட்டு ஆவிக்கேற்ற சாட்சிகளாய் இருக்கிறோம். கிருபையிலும் அறிவிலும் நாம் வளர்ச்சியடைந்தால் நிச்சயமாக நாம் மகிழ்ந்து களிக்கூரலாம். அறிவிலும், கிருபையிலும் பூரண வளர்ச்சி அடையும் வரைக்கும், தெய்வீகமான வழியில் தொடர்ந்து நடப்போம்.

R2649[col.2P 1,2] –

அறிவு மதிப்பு வாய்ந்தது. ஆனால் அது தற்காலிகமானது. அந்த அறிவு நம்மை வீண் பெருமைக்குள் வீழ்த்திவிடும் என்று அப்போஸ்தலர் நமக்கு உறுதியளிக்கிறார். இவ்வாறாக, இந்த அறிவு, தேவ ஆவி, அன்பின் ஆவி, சாந்தம், கனிவு ஆகியவற்றிற்கு முற்றிலும் எதிரானது. அறிவு நம்மை ஒலிதரும் தாளங்களை போலாக்கிவிடும், ஆனால் உண்மையில் தேவனுடைய பார்வையில் எந்த ஒரு நன்மையும் பலன் தராது. ஆனால் அறிவு, சரியான நோக்கத்திற்கு பயன்படுத்தப்பட்டால், “தேவனுடைய அன்பை” அவருடைய நற்குணத்தை மதித்துணரவும், அணிந்துக் கொள்ளக்கூடிய ஞானத்தை உணர்ந்துக்கொள்ளவும் நம்மை நடத்துகிறது. நம்மால் முடிந்தவரை, பரலோகத்தில் உள்ள பிதா, அவருடைய நேசகுமாரனும், நம்முடைய ஆண்டவரின் சாயலை பெற முயற்சிக்க வேண்டும். “விசுவாசத்தினாலே கிறிஸ்து உங்கள் இருதயங்களில் வாசமாயிருக்கவும், நீங்கள் அன்பிலே வேரூன்றி, நிலைபெற்றவர்களாகி, சகல பரிசுத்தவான்களோடுங்கூடக் கிறிஸ்துவினுடைய அன்பின் அகலமும், நீளமும், ஆழமும், உயரமும் இன்னதென்று உணர்ந்து, அறிவுக்கெட்டாத அந்த அன்பை அறிந்துகொள்ள வல்லவர்களாகவும், தேவனுடைய சகலபரிபூரணத்தாலும் நிறையப்படவும், அவர் தமது மகிமையினுடைய ஐசுவரியத்தின்படியே, உங்களுக்கு அநுக்கிரகம் பண்ணவேண்டுமென்று வேண்டிக்கொள்ளுகிறேன்” (எபேசியர் 3:17-19) என்று அப்போஸ்தலர் கூறும்போது, இந்த நிலையை தெளிவாக நம்முடைய கவனத்திற்கு கொண்டு வருகிறார். சந்தேகமில்லாமல் அன்பு, படித்து ஆராய வேண்டியதும், பாராட்டப்படவேண்டியதும், மாதிரியாக பின்பற்றவேண்டியதும் நம்முடைய வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்தப்படவேண்டியதுமான ஒரு பிரதான காரியமாகும். வாட்ச் டவர் வாசகர்கள் பெரும்பகுதியானவர்கள் ஏற்கனவே “தேவனுடைய அன்பிற்கு” பங்காளிகளானார்கள் என்று நாம் நம்புகிறோம். இத்தகையானவர்கள், இதில் பூரணப்படவும், அதில் வேரூன்றப்பட்டு, நிலைத்திருக்கவும் முயற்சிக்கிறார்கள். இந்த நிலைப்பாட்டில் உள்ளவர்கள் மட்டுமே. கிருபையிலும், அறிவிலும், நிரந்தரமான மற்றும் முழுமையான முன்னேற்றம் அடையவார்கள் என்று அப்போஸ்தலர் உத்தரவாதம் கொடுக்கிறார். கிறிஸ்துவின் பள்ளியில் பிரவேசித்தவர்கள், பூரணத்தை நோக்கி முன்னேற மறுத்தால், விரைவில் அல்லது பின்னர் தாங்கள் பெற்ற தெய்வீக திட்டத்தின் அறிவை நழுவ விடுவார்கள் என்று உறுதியாக எதிர்ப்பார்க்கப்படுகிறது. அதே சமயம் இந்த வழியில் சரியாக முன்னேற்றம் அடையக் கூடியவர்களுக்கு. தெய்வீக நீளங்களும், அகலங்களும் திட்டத்தின் தொடர்ந்து அவர்களுக்கு முன் திறக்கப்படும். அவர்களின் அறிவின் வளர்ச்சி அவர்கள் அன்பின் வளர்ச்சியுடன் வேகத்தை அதிகரிக்கும்.

R 3145 [col.1P 2]: –

இப்படிப்பட்ட அறிவை சபைப் பெற்றிருந்ததினால், மரம் மற்றும் கல்லினால் செய்யப்பட்ட உருவங்கள் தெய்வங்கள் அல்ல என்று புரிந்துக்கொள்வதற்கு இயலச்செய்தது. ஆனால் இது அவர்கள் உட்கொண்ட உணவில் எந்த பாதிப்புகளையோ அல்லது இந்த அறிவு தேவையான அளவு ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியில் பெரிதளவில் எதையும் மேம்படுத்தவில்லை. ஒரு சிறிய சோப்பு துண்டு, மிக பெரிய நீர்குமிழியை உருவாக்கும். அதேபோல, சிறிய அளவு அறிவு, நற்குணத்தின் எந்த ஒரு திடத்தன்மையும் இல்லாமல் மிக பெரிய புகையை போலிருக்கும். எனவே, ஒருவர் தானே அறிவில் வளர்ச்சியை அளவிடுவதை காட்டிலும், அன்பின் வளர்ச்சியை அளவிடுவதில் உள்ள நன்மைகளை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இருப்பினும், அறிவு மற்றும் அன்பு ஆகிய இரண்டும் சிறந்த நிலையில் இருப்பதே, முழு நிறைவான நிலையாகும். இதே பாடத்தை அப்போஸ்தலர் மேலும் கற்பிக்கிறார். “சகல அறிவையும் அறிந்தாலும், அன்பு எனக்கிராவிட்டால் நான் ஒன்றுமில்லை.” (1கொரிந்தியர் 13:2) அன்பில்லாத அறிவு தீங்கு விளைவிக்கும். இல்லையெனில், உண்மையான அறிவு இன்னும் பாதுகாக்கப்படவில்லை என்று பொருள்படும். ஆனால் அப்போஸ்தலர் இதற்கு எதிரிடையாக கூறுகிறார் “ஒருவர் தேவனில் அன்புக்கூறுகிறவராக இருந்தால், அவர் தேவனுக்கு அறியப்பட்டவராக இருப்பார்.” – தேவனுக்கு பரிட்சையமானவர். நாம் மிகுந்த அறிவைப் பெற்றிருக்கலாம், ஆனால் தேவனை அறியாமலும், அவரால் அறியப்படாமலும் இருந்தால், எந்த மனிதனும் தேவனை தனிப்பட்ட முறையில் அறிந்துக் கொள்ளாமல், அவருடைய ஐக்கியத்தின் வழியாக அன்பின் ஆவியைப் பெறாமல், உண்மையான அன்பில் அதிகமான வளர்ச்சி அடையமுடியாது. எனவே, அன்பைப் பெறுவதினால், ஆவியின் கனிகளாகிய பொறுமை, சாந்தம், நீடிய பொறுமை, சகோதர அன்பு, அறிவு, பரத்திலிருந்து வரும் ஞானம் மற்றும் நல்ல மனநிலையின் ஆவி ஆகிவைகளில், கணிசமான அளவு (பகட்டான பெருமையைத் தவிர்த்து) வளர்ச்சி அடைவது நிச்சயம்.